Ψηλαφίζοντας το αύριο

Ως προς το ιδεολογικό της περιεχόμενο μας αφήνει αδιάφορους η κοκορομαχία των εκλογών. Όχι βέβαια ως προς τις πολιτικές που πρόκειται να ασκηθούν

Σταχυολογώντας το ελεύθερο διαδίκτυο διαβάσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον και σας προτείνουμε τα πακάτω άρθρα καθώς και τις  εξαιρετικές δημοκρατικές ψηφιακές δημιουργίες του jodi.

• πότε και πώς την κάνουν οι απατεώνες;  (badarts.gr)
• Εκλογές. (ξανά?)  (techiechan.com)
• Το διαρκές λάθος του Τσίπρα και ο πανικός του Σόιμπλε
• jodi graphics

Ο techie νομίζω κεντάει και μας δείχνει πως πλεόν το καλύτερο χαρτί του παρακμιακού πολιτικού μας προσωπικού και των αρπακτικών εταίρων μας είναι η χρυσή αυγή!

Το ενδιαφέρον στο άρθρο του badart είναι ότι κάνει μια συσχέτιση της παθολογικής κουλτούρας
της μεσαίας τάξης με το γενικότερο παρακμιακό πολιτικό σκηνικό.

Όσο για την ανάλυση του system failure την ενστερνίζομαι εν μέρη γιατί όπως
εγραψα και σε άλλα άρθρα η πραγματικότητα είναι πολύπλοκή η πολιτική εμπεριέχει
και το στοιχεία του συμβιβασμού και στο πλαίσιο αυτό η φούσκα του σύριζα σπάζοντας
μας βοήθησε να δούμε για λίγο ποιό ξεκάθαρα τι σημαίνει τηλεοπτική δημοκρατία και ολιγαρχία και τι σημαίνει η ευρωπαική αλληλεγύη.

 

Οι μικροαστοί δεν μπορούν να πράξουν, όντας ανίσχυροι, οπότε καταφεύγουν ή στην απάτη ή στην ελπίδα – και τα δύο ενισχυτές της οκνηρίας. Η απάτη και η ελπίδα μέσα στο αίμα των μικροαστών υπερέχουν κατά πολύ ποσοτικά έναντι των λευκών και ερυθρών αιμοσφαιρίων. Η μικροαστική τάξη είναι η τάξη της απάτης και της ελπίδας. Και της οκνηρίας, προφανώς – πνευματικής και σωματικής και ψυχικής. Οι δεσμοί μεταξύ της απάτης, της  ελπίδας και της οκνηρίας είναι στενοί.

Οι μικροαστοί θα λέγαμε δεν αποτελούν κοινωνικό φορέα προόδου ή εκδημοκρατισμού μιας
χώρας αλλά μια συντηρητική δύναμη.

Σε αντίθεση με τον badart δεν θέλω να εντάξω την έννοια της μικροαστικής-συντηρητικής
τάξης σε ένα αρνητικό αξιολογικά πλαίσιο.

Το πρόβλημα όμως του να είναι μια κοινωνία όμως στις μέρες μας πλειοψηφικά συντηρητική
είναι ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε σύγχρονες διαπλανητικές δυσκολίες όπως η αποχαλίνωση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου , των πολυεθνικών , η υπερδυναμία ιδιωτικών ΜΜΕ να καθορίζουν την πολίτική αντζέντα και να κανοναρχούν και να σφετερίζονται τη
δημόσιο σφαίρα , τα οικολογικά προβλήματα που οδηγούν  σε πλανητικά προβλήματα, οι συρράξεις σε πλανητική κλίμακα που οδηγούν σε ένταση των μεταναστευτικών ροών, η τρομαχτική ανισοκατονομή πλούτου , τεχνογνωσίας που για μένα στο απόγειό της φάνηκε στο Πακιστάν  όπου πλεον η κατάσταση που αντιμετώπισε ένας     μαχητής ταλιμπαν δεν διαφέρει
και πολύ από το υποθετικό σενάριο όπου μια εξωγήινη φυλή παραθέτει μερικούς χαιτεκ δορυφόρους που κατά το δοκούν σκοτώνουν πολίτες από τον ουρανό (σαν θεοί) χωρίς καμια δύνατότητα αντίδρασης., ή τη δημιουργία μετακρατών όπως το φατσοβιβλίο,  το γουγλ και πρόσφατα με τα windows10 μπαίνει και η microsoft στο παιχνίδι αυτό.

Μια κοινωνία συντηρητική παρατηρεί την ανεργία στους νέους σαν φυσικό φαινόμενο .

Μπροστά στις προκλήσεις αυτές λοιπόν μια συντηρητική κοινωνία , φοβική και ετερόνομη κινδυνεύει από τις προκλήσεις αυτές. Αν δεν έχει τη γνώση , και τη βούληση να αντιμετωπίσει
τις προκλήσεις αυτές.

Οπότε το ευρύτερο πλαίσιο – κουλτούρα που πρέπει να διέπει τις αναδυόμενες προοδευτικές – δημοκρατικές δυνάμεις  πρέπει περιέχει μεταξύ άλλων τις αρχές:

α) της περιεκτικής δημοκρατίας που επιζητά τον περιορισμό της παθολογικής ανισοκατονομής εξουσίας οποιαςσήποτε μορφής , είτε επικοινωνιακής είτε οικονομικής είτε
τεχνολογικής μορφής

β) της τεχνοκολτούρας που διέπεται όμως από δημιουργική και όχι καταναλωτική βούληση

γ) του κοινοτισμού που ισορροπεί ανάμεσσα στην εθνολατρεία και κρατολαγνεία  και την ελευθερία χωρίς αρχές και κανόνες

δ) του σεβασμού στον άνθρωπο και στα οικουμενικά του δικαιώματα ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ε) της αποτελεσματικότητας . Δηλαδή μια κουλτούρα κρίνεται από τα αποτελέσματα που παράγουν οι φορείς της στην κοινωνία.

 

Πχ για να γίνω και λίγο καυστικός: Πχ οι Πειρατές , το Ποτάμι , ο Ανταρσύα αν υποθέσουμε ότι αποτελούν φορέίς διαφορετικής κουλτούρας
πρέπει να μπορούν να πείσουν μια κοινωνία ότι υπάρχουν όχι μόνο σας άρματα πολιορκίας μιας κουτάλας αλλά μέσω των αποτελεσμάτων
που έχουν την ικανότητα να παράγουν αυτή τη στιγμή (και που έχουν παράγει) και σε σχέση σημαντικά προβλήματα που εξέθεσα.

Πχ όταν πλεον εμφανιζεται ο Λαφαζάνης στο κάθε ολιγαρχικό κανάλι σαν κλεπταποδόχος της ολιγαρχικής εξουσίας  για να μάθουμε για την νέα του »’κίνηση»  κατανοούμε πλέον
ότι αποτελεί ένα ακόμα όχημα πολιορκίας και χρήσης της κουτάλας.

Ή όταν εκπέμπεις τεχνοφοβία και αμάθεια και έχει να προτάξεις μόνο έναν στείρο αριστερό λόγο που όμως δεν φαίνεται επί του πρακτέου να μπορεί να προκαλέσει και δεν έχει
προκαλέσει κάποια αλλαγή και έχεις σαν λόγω ύπαρξης να μπείς στη βουλή τότε πάλι δεν πείθεις ότι αποτελείς μέρος της λύσης.

Δεν λέω ότι είμαι αντικοινοβουλευτικός . Πιστεύω στην ύπαρξη θεσμών που βοηθουν στην ειρηνική επίλυση των κοινωνικών μαχών . Όμως μου φαίνεται λογικό
ότι η δυναμική μιας κουλτούρας και μιας κοινωνικής-πολιτικής οργάνωσης πρέπει να είναι ορατή στην κοινωνία . Η λογική ότι έχω ένα πρόγραμμα και ΘΑ το εφαρμοσω
όταν γίνω κυβέρνηση μου φαίνεται παιδαριώδης και εκτου πονηρού.

Έστω ένα κόμμα πχ . Πού είναι η διαφάνεια σου ; Τι επαγγέλλονται τα μέλη σου .. τι δουλειά κάνουν αυτή τη στιγμή ; Πως προφέρουν και βοηθούν στην κοινωνία ;